Dag 45 RUSTDAG 7 Limoges.

Helaas wat te optimistisch geweest, herstel zet veel langzamer dan verwacht door. Het is ook best moeilijk te beoordelen, vlgns. de dokter is de pijnstiller bijna zo sterk als morfine. Met of zonder pijnstiller is wel dag en nacht verschil, maar soms weet je gewoon niet of de pijnstiller wel aan het werk is of niet. Ik vermeld nu ook geen dag van vertrek meer, we zullen wel zien. In het hotel kan ik elke ochtend gewoon een dag bijboeken.
Ik heb weinig nieuws te melden dus. Wel een verzoek; svp niet meer over kniekousen e.d. mailen, ik ben oud en wijs genoeg om zelf "mijn broek op te houden". En ondanks dat er zich heel ervaren pelgrims onder jullie bevinden al helemaal niet komen met andere vervoermiddelen naar Santiago. Ik heb al duidelijk aangegeven dat het bereiken van Santiago en het krijgen van de Compostela niet belangrijk zijn. Ik had anders immers inderdaad de laatste 100km kunnen lopen.
Ik ben helemaal niet strikt in het volgen van de officiële route, maar leg deze dus wel te voet af. Al wordt het 2050, die Compostela komt nog wel.
Ik raak helaas een beetje geïrriteerd van het lange oponthoud en wil niets liever dan doorgaan. Al dat gewacht en nietsdoen geeft ongewild dat ik alle mogelijkheden, opties, hulpmiddelen enz. wel 50 keer kan overwegen en dat is niet helemaal goed voor de rust waar ik net helemaal in terecht was gekomen.
Ongewild krijg ik hier ook veel meer "nieuws" uit Nederland mee. Ook dat stemt niet vrolijk. Ik was net goed los van het asociale beleid in Nederland, maar hoor wel dat dit alleen maar doorzet.
Ook werk gerelateerd valt me op hoe Frankrijk in elkaar zit. Van "groene" energie hebben ze nog niet gehoord denk. Installaties in gebouwen zijn dramatisch, het elektrisch is vaak zelfs levensgevaarlijk.
Eigenlijk hoor ik me hier helemaal niet op te focussen, maar ja bij gebrek aan andere bezigheden. Ik heb het zelfs met de hotelbaas hier gehad over wat aanpassingen aan de waterleidingen. Vooral s'morgens als er gedouched wordt is het een kakafonie aan kraken, piepen en brommen in die leidingen. Een wekker is hier echt niet nodig. Ik begrijp nu ook wel waar de "Franse slag" vandaan komt!
De WiFi ligt er al sinds gisterenochtend uit. Dat is hier een groot netwerk, waarop hotels, restaurants en winkels zijn aangesloten. Helaas ligt dit er regionaal uit. Gelukkig kan ik via de databundel toch nog enigszins internetten en mailen.
Afijn, ik hoop me gauw weer te verliezen in mooie landschappen en te genieten van alle fraais onderweg. 
Groet van een langzaamaan ietwat geprikkelde en humeurige Paul.